نقش پدر در تصمیم گیری
هر تصمیمی که درباره کودک باشد باید حاصل توافق پدر و مادر باشد و این امر باید به کودک نیز تفهیم شود.
خیلی وقت ها نظر بابا به دلیل عدم حضورش به حاشیه می رود. حتی اگر پدر در آن ساعت مشخص در خانه نباشد، حضور او حتی تلفنی باید تحمیل شود. (مثلاً مادر به کودک می گوید: “بعد از مشورت با پدرت، مدتی دیگر به تو پاسخ خواهم داد”).
کودک باید احساس کند که پدرش علاقه مند است و نقش فعالی در تربیت او دارد. ما از نبود پدر برای تهدید استفاده نمی کنیم!
به عنوان مثال، بسیاری از مادران به فرزندان خود می گویند: “وقتی پدرت به خانه آمد، به او می گویم چه کردی و بعد پشیمان می شوی…”. به این ترتیب توقع آمدن پدر به خانه را ناخوشایند می کنند.
همچنین مفید است که با گفتن «از پدرت بپرس» یا «از مادرت بپرس» یکدیگر را سرزنش نکنیم. توصیه می شود به فرزند خود نشان دهید که ارتباط خوبی دارید و با هم تصمیم می گیرید. بدیهی است که برای برخی از امور ساده روزمره، نیازی به تشکیل «شورای خانواده» نیست.
هر یک از والدین می توانند در تصمیم گیری بدون تغییر قوانین تعیین شده توسط والدین دیگر ابتکار عمل داشته باشند.
(www.paidorama.com)
