حسادت بین فرزندان (خواهر و برادر)
همه پدر و مادرها در مقطعی فریاد زده اند: “نکنید این کارها رو! شما با هم خواهر برادرید!” و شنیده اند “مامان! او اول مرا زد!”. مطمئناً – (اگر نه از اول وقت هر روز، اما قطعاً بسیاری از روزها) این کلمات میلیون ها بار در سراسر جهان تکرار شده است! به عبارت دیگر، همه خواهر و برادرها در مقطعی از زندگی خود با هم دعوا کرده اند. زمانی احساس حسادت کرده اند… اما میزان این حسادت و نحوه ابراز آن در هر خانواده متفاوت است و همین امر تعیین کننده روابط کودکان در طول زندگی آنهاست.
بنابراین بیشتر والدین تلاش می کنند تا فرزندانشان روابط بهتری داشته باشند و از نزاع دوری کنند. با این حال، ما فکر می کنیم که با مداخله و جستجو برای یافتن اینکه چه اتفاقی افتاده و چه کسی دعوا را شروع کرده است، به فرزندانمان کمک خواهیم کرد تا اختلافات خود را حل کنند!
اما واقعیت خلاف این را ثابت می‌کند… اگر این درست بود، همه خواهر و برادرها از دعوا کردن دست می‌کشیدند… پس واقعاً چه می‌توانیم بکنیم؟
اصلی‌ترین چیزی که می‌توانیم به فرزندان خود در این زمینه ارائه دهیم این است که یک لحظه آرام را انتخاب کنیم تا راهبردهای حل تعارض را به آنها آموزش دهیم، تا آنها در طول زندگی خود با انجام برخی از «مراحل» این ارزش را بدست آورند:
ما آرام می مانیم.
ما توضیح می دهیم که عصبانی شدن در یک مقطع زمانی با خواهر و برادرهایمان طبیعی است و این برای همه اتفاق می افتد.
اینکه ما درک می کنیم که آنها در یک زمان معین چه احساسی نسبت به یکدیگر دارند و به آنها کمک می کنیم تا احساسات خود را نسبت به خواهر و برادرشان شناسایی کنند.
وقتی با خواهر و برادرمان عصبانی می شویم ضربه زدن راه حل نیست، بلکه این است که بتوانیم خشم خود را به روش های دیگری ابراز کنیم.
این که وقتی عصبانی هستیم، باید به طرف مقابل بگوییم و به او توضیح دهیم که چه چیزی را در رفتارش دوست نداریم.
سپس، ما به آنها کمک می کنیم که این چیزها را به یکدیگر بیان کنند، حتی اگر مجبور باشیم بار اول به آنها بگوییم تا بتوانند به ما گوش دهند. ما می‌توانیم فهرستی از آنچه که در هنگام عصبانیت می‌گوییم و انجام می‌دهیم – مورد قبول همه اعضای خانواده باشد.
با هم قاعده ای را وضع می کنیم که خشم مجاز است، اما ضربه زدن مجاز نیست.
اگر دوباره دیدیم که همدیگر را می زنند، قانون جدید را به آنها یادآوری می کنیم و بدون اینکه بپرسیم مقصر کیست، آنها را راهنمایی می کنیم تا خشم خود را به گونه ای دیگر ابراز کنند.
ما در قاعده جدید ثابت قدم هستیم و همیشه با آرامش و توضیح تاکید می کنیم که اجازه ضربه را نمی دهیم. در عین حال، بدون اینکه عصبانی شویم و احساس گناه کنند، آنها را از هم جدا می کنیم.
ما همیشه حتی ظریف ترین حرکت کودک را که به او کمک می کند بدون ضربه و دعواهای شدید بازی کند و اختلافاتش را حل کند، شناسایی، برجسته و پاداش می دهیم.
ما با هم صحبت می کنیم و بر آنچه که با حل اختلافات بدون ضربه زدن به دست می آید تأکید می کنیم.
ما فراموش نمی کنیم که نمی توانیم از اختلافات بین خواهر و برادر اجتناب کنیم، آنها هرگز پایان نخواهند یافت!
چیزی که ما می خواهیم به آن برسیم این است که آنها عصبانیت یا حسادت خود را با ضربه زدن ابراز نکنند و ارتباط بهتری برقرار کنند.
هدف ما هرگز یافتن و مجازات مقصر در هر دعوا نیست، بلکه آموزش مهارت‌ها و روش‌های سالم برقراری ارتباط، ابراز و کنترل احساسات و به‌ویژه خشم، مهارت‌هایی است که در طول زندگی فرزندانمان ارزشمند خواهد بود. در عین حال، با تمرکز نکردن بر مجرم و مجازات، پیوندهای قوی تری بین خواهر و برادر ایجاد می کنیم و به آنها احساس “متحد بودن” می دهیم که در بقیه زندگی آنها ارزشمند خواهد بود.
منبع
http://www.paidorama.com
